Rozdział II: Przyjaciel czy wróg?

Krótkie ogłoszenie organizacyjne:

SPAMownik został oddany do Waszego użytku.

Linki oraz Spis treści będą uzupełniane na bieżąco.

Nad pozostałymi stronami w dalszym ciągu trwają prace.

Jeśli  ktoś chce być powiadamiany o najnowszych rozdziałach, bardzo proszę o tego typu informacje pod najnowszymi postami.

Nie przeciągając dłużej - zapraszam na rozdział :)

* * *

Saiyanie. Któż by nie słyszał o rasie potężnych, Kosmicznych Wojowników, dla których walka jest sensem istnienia? Chyba nie ma ani jednej osoby w kosmosie, która by nie wiedziała o ich istnieniu. Saiyanie trudnili się najazdami i pacyfikowaniem planet, a następnie ich sprzedażą. Odkąd pamiętam, Kosmicznymi Wojownikami straszono małe dzieci, gdy były niegrzeczne, ale jakoś nikt za specjalnie nie obawiał się inwazji z ich strony. Bano się ich, owszem, ale w taki sposób, jak ludzie boją się duchów. Bano się na zapas. Drżano ze strachu słysząc o nich,  jednak nikt nie wierzył w to, iż mogliby przybyć na naszą małą planetkę. Tak więc Saiyanie żyli i rabowali na jednym końcu galaktyki, a u nas, na drugim końcu, dostarczali oni chleba powszedniego wszystkim wieszczom zagłady. Przy zarazach czy innych klęskach, nie dało się nigdy przejść spokojnie przez ulicę, nie zostając zaczepionym przez któregoś z nich, po to, by zostać łaskawie poinformowanym, iż za nasze zepsucie bogowie ześlą na nas zagładę w postaci wyżej wspomnianych wojowników. Ich przepowiednie jednak się nie sprawdziły.

Dlaczego?

Po prostu Saiyan ubiegł Freezer.

* * *

Yale wyhamowała, wytracając pęd. W samą porę. Zatrzymała się z nosem tuż przy drzewie, jeszcze jeden krok, a rozpłaszczyłaby się na nim jak naleśnik. Przeklinając swoją niezdarność, zaczęła rozglądać się uważnie po okolicy. Ta zaś wyglądała niczym po przejściu tornada. Drzewa na obszarze paru kilometrów były ze szczętem połamane, w całości nie ostało się chyba ani jedno. Dziewczyna wskoczyła na zwalony pień, szukając wzrokiem statku namierzonego przez ich radar. Długo jej z tym nie zeszło. Statek musiał uderzyć w powierzchnię z ogromną siłą, o czym świadczyły nie tylko zniszczenia, ale również to, że do połowy był wbity w ziemię.

"Z pewnością nie było to kontrolowane lądowanie" - pomyślała Yale, ruszając w jego stronę.

W ręku trzymała długi, drewniany kij, na obu końcach okuty żelazem - jej ulubioną broń. Dziewczyna z niezwykłą lekkością i wrodzoną gracją, omijała przeszkody w postaci zwalonych drzew i konarów, bez trudu nad nimi przeskakując, bądź wynajdując pomiędzy nimi luki. Po krótkiej chwili znalazła się nad brzegiem krateru, powstałego w skutek uderzenia.

- O cholera - zaklęła, przyglądając się rozbitemu pojazdowi.

Pomimo poważnych uszkodzeń, bez trudu poznała charakterystyczną, okrągłą kapsułę używaną przez wojska Freezera, a konkretnie przez jego najlepsze oddziały. Zawahała się na moment rozważając, czy nie lepiej byłoby zaczekać na Aarina i Kuhla. Doszła jednak do wniosku, iż tak naprawdę nie ma się czego obawiać. Jeżeli ktoś przeżył katastrofę, to na pewno nie był w stanie przysporzyć jej jakichkolwiek kłopotów. Poza tym, przecież sama należała do armii Freezera. Przynajmniej teoretycznie, bo w praktyce robiła wszystko, prócz wykonywania jego poleceń. Szybko zsunęła się po zboczu na dół. 

Miała szczęście. Wejście do kapsuły było na wierzchu, nie zaś zagrzebane pod ziemią, czego się obawiała. Otwarcie go nie powinno stanowić problemu. Złapała za wygięte brzegi włazu i szarpnęła mocno. Metal zazgrzytał, wygiął się, ale nie puścił. Yale zacisnęła zęby. Za drugim razem użyła całej swojej siły. Udało się. Odrzuciła właz na bok, a następnie nachyliła się, aby zajrzeć do środka. W kapsule była jedna osoba - chłopak, na oko w wieku osiemnastu lat. Był nieprzytomny, co wcale nie zdziwiło dziewczyny. Nieznajomy wyglądał jak obraz nędzy i rozpaczy. Zakrwawiony mundur był w strzępach. Rany na torsie i głowie krwawiły obficie, a lewa ręka zwisała pod dziwnym kątem. Yale uznała ją za złamaną. Dodatkowo podejrzewała uszkodzenie kręgosłupa i wstrząs mózgu, oraz parę innych, paskudnych rzeczy.

Jednak nie to ją najgorzej martwiło. Wyczuwała, iż nieznajomy stracił bardzo dużo energii, prawdopodobnie podczas walki. Jeżeli zaraz nie zostanie mu udzielona pomoc, to umrze szybciej, niż z powodu utraty krwi. Zaczęła gorączkowo myśleć nad sposobem wyciągnięcia go z wraku w taki sposób, by nie pogorszyć jego już i tak krytycznego stanu. Rozwiązanie problemu pojawiło się prawie natychmiast. Dziewczyna usłyszała kroki przyjaciół na długo przed tym, nim ci zajrzeli do krateru.

- Hej! Yale! Znalazłaś coś! - rozdarł się Kuhl z góry.

- Tak! Mam tutaj jednego rannego! Macie ze sobą sprzęt?

- Jasne. Poczekaj, już do ciebie schodzimy.

Po paru minutach, które dla dziewczyny zdawały się być wiecznością, Aarin i Kuhl znaleźli się przy wraku. Olbrzym dźwigał ogromny plecak, w którym znajdował się sprzęt medyczny. Położył go na ziemi i zaczął w nim szperać.

- Co ci będzie potrzebne?

- Kołnierz ortopedyczny, nosze i coś do unieruchomienia złamanej ręki. Resztą zajmę się jak go stąd wyniesiemy.

Kiedy we dwójkę zajmowali się rozkładaniem rzeczy, Aarin dokładnie obejrzał wrak wraz z jego pasażerem.

- Nie wyciągniemy go przez właz. Moglibyśmy mu skręcić kark.

- Wiem, rozmyślałam już trochę nad tym zanim przyszliście. Pomyślałam, że moglibyśmy przeciąć kapsułę w ten sposób - Yale podeszła do niej, przejeżdżając dłońmi po powierzchni metalu od wejścia, do prawego boku. - Nasz feralny turysta leży bardziej z lewej strony, więc w czasie cięcia nie stanie się mu żadna krzywda, a gdy rozpłatamy w ten sposób statek, będzie nam dobrze wejść z noszami.

Aarin pokiwał w zamyśleniu głową.

- To może się udać, a że nasz tajemniczy kolega nie wygląda zbyt dobrze, nie widzę innego wyjścia. Jest tylko jeden problem - nie mamy czym przeciąć tego złomu. Nie przyszło nam do głowy, żeby zabrać ze sobą palnik.

- Nie wiem czym tu się przejmować. Ja to zrobię - zaproponowała Yale.

- Nie - głos Aarina brzmiał bardzo stanowczo. - Nie pozwolę ci się narażać.

Dziewczyna przewróciła oczyma.

- Na bogów, nie zaczynaj znowu braciszku. Przecież tu nikogo nie ma. Poza tym - Yale nie pozwoliła mu dojść do słowa. - Jak chcesz, możemy tu stać i się kłócić, a w tym czasie nasz gość kopnie w kalendarz. Jak byś nie zauważył, to żołnierz specjalnej jednostki Freezera. Nie udzielenie mu żadnej pomocy może być w skutkach dla nas bardziej przykre niż sposób, w jaki mu jej udzielimy.

Aarin westchnął z rezygnacją. Musiał przyznać, że Yale zawsze potrafiła obrócić wszystko na swoją korzyść.

- Będziecie tak stali i gadali, czy zrobicie coś w końcu? - zawołał zniecierpliwiony Kuhl.

- Czyń swoją powinność - Aarin machnął ręką w stronę kapsuły.

Dziewczyna posłała mu szelmowski uśmiech i w jednym podskoku znalazła się przy wraku. Mężczyźni cofnęli się na bezpieczną odległość. Yale zamknęła oczy i wyciągnęła ręce przed siebie. Wzięła głęboki oddech. Teraz nic nie powinno rozproszyć jej uwagi. Musi zachować spokój i chłodny umysł. Tak jak chirurg, nie mogła pozwolić sobie na najmniejsze niezdecydowanie. Tak jak chirurg, musiała być precyzyjna. "Spokojnie, skup się, Moc jest wszędzie dookoła ciebie" - powtarzała w myślach.

Jest w ziemi, jest w drzewach, jest w zwierzętach, w każdej żywej istocie. Trzeba tylko jej odrobinę zaczerpnąć. Z czubków jej palców zaczęły sypać się złote iskry, poczuła jak krew w skroniach zaczyna szybciej płynąć. Tak, to jest to! Yale otworzyła szeroko oczy. Nie musiała wymawiać żadnych zaklęć, żadnych inkantacji. Czuła przepełniającą jej ciało Moc, czuła, jak szuka ona ujścia. Teraz wszystko zależało od jej woli. Ziemia wokół jej nóg zaczęła się wybrzuszać, korzenie wiekowych drzew puszczy jak węże zaczęły wypełzać na wierzch. Duże, średnie i całkiem malutkie poczęły łączyć się ze sobą tworząc coś na kształt dwóch mocnych lin. Kiedy skończyły się formować opadły głucho na ziemię. Yale uśmiechnęła się do samej siebie. 

"Doskonale. Teraz czas na drugi etap."

Z opuszków palców ponownie posypały się złote skry, a oczy dziewczyny na moment rozbłysły jasnym światłem. Yale skupiła całą swoją wolę na ziemi pod jej stopami. Musiała zrobić coś więcej, niż tylko ją poczuć. Musiała się nią stać. Wzięła głęboki oddech czując, jak Moc przechodzi przez jej ciało i wsiąka w glebę. Szukała jednego elementu, rozproszonego w postaci drobnych cząsteczek. Gdy już go znalazła, uniosła ramiona, starając się wyciągnąć go jak najwięcej. Z ziemi dookoła niej zaczęły się unosić srebrzyste drobinki. Yale uniosła ręce nad głowę, zbierając je wszystkie w dużą kulę, przez której powierzchnie nieustannie przechodziły zmarszczki. Dziewczyna zacisnęła zęby czując, jak po jej czole spływa pot. Powoli przeniosła kulę między liny, rozdzielając ją jednym ruchem ramion na dwie części. Następnie obie rozpłaszczyła i niczym lukrem, pokryła nimi wcześniejsze twory. Liny rozbłysły w świetle słońca.

- Żelazo - mruknął do siebie Kuhl, nie odrywając wzroku od dziewczyny. - Niech mnie diabli, ta cholera wyciągnęła żelazo z ziemi i użyła go do utwardzenia.

- I nie tylko - dorzucił Aarin. - Spójrz tylko, jak metal się skrzył. Mogę się założyć, iż wzmocniła go swoją magią.

 Yale tymczasem skierowała dłonie w stronę lin. Zadrżały i uniosły się do góry, by z niesamowitą siłą opaść na metalowy kadłub statku. Weszły w blachy jak w masło, grube ściany z najtwardszych stopów nie stanowiły dla nich żadnej przeszkody. W kilka sekund odcięły cały prawy bok wraku. Dziewczyna opuściła ręce. Pozornie cała operacja wyglądała bajecznie prosto i łatwo. Wcale taką nie była. Yale  otarła pot, który wystąpił na jej czoło. To wszystko wyczerpało ją bardziej, niż kilkukilometrowy bieg. Stanowczo za mało trenowała. Ostatnimi czasy bardzo się zaniedbała, a należało przecież opatrzyć jeszcze rannego. Przyjaciele, nie czekając na nią, weszli do środka wraz z noszami, a Yale zaraz za nimi. Aarin zerknął na nią z troską, nie zaproponował jednakże, by odpoczęła chwilkę. Wiedział, że i tak by się nie zgodziła. Dziewczyna z ich pomocą założyła rozbitkowi kołnierz i unieruchomiła mu rękę. Następnie położyła mu lewą dłoń na jego czole, a w prawą ujęła nadgarstek nieznajomego. Przymknęła powieki. Trwała tak minutę, w czasie której dwaj pozostali starali się zachowywać jak najciszej. Kiedy otworzyła oczy, jej twarz rozpromienił uśmiech.

- Na szczęście organy wewnętrzne nie uległy uszkodzeniu, co możemy uznać za prawdziwy cud. Z dodatkowych obrażeń ma złamane dwa żebra, ale i tak myślałam, że będzie gorzej. Dawajcie go na nosze. Tylko ostrożnie!

Mężczyźni delikatnie ułożyli rannego i równie ostrożnie wynieśli go z wraku. Po wydostaniu się na zewnątrz cała trójka westchnęła z ulgą, z siłą miechów kowalskich. Najtrudniejsze było za nimi. Przetransportowanie delikwenta do bazy przy tym co zrobili teraz, było naprawdę proste. Położyli nosze na ziemi i zaczęli zbierać porozrzucany ekwipunek. Kuhl zakładając swój plecak odwrócił się, by zobaczyć czy z rannym wszystko w porządku i zamarł.

- O rzesz w mordę kopany... Spójrzcie!

Aarin i Yale wykręcili się by zobaczyć, co tak zszokowało ich przyjaciela. Zerknęli na leżącego i również osłupieli. Nieznajomy miał długi, przypominający małpi ogon.

- To Saiyanin - wykrztusił Aarin.