Rozdział III: "Nazywam się..."

Ogłoszenia parafialne ;)

Uzupełniłam zakładkę "O autorce i o blogu". Zainteresowanych zapraszam do zapoznania się z jej treścią.

Praca nad opisami bohaterów wciąż trwa.

 Nie przedłużając, zapraszam serdecznie na kolejny rozdział!

* * *

Wspominałam już o teorii świata, jako wielkiego mechanizmu? Tak? Dzień, w którym na mojej planecie rozbiła się kapsuła z Saiyanem w środku, okazał się właśnie tą zębatką, o której istnieniu wszyscy dawno zapomnieli. Wtedy, starając się uratować rozbitka, żadne z nas nie sądziło, iż to zdarzenie tak diametralnie odmieni nasze życie, a Saiyanin wprowadzi w nie tyle zamieszania. Bo gdyby nie on, nasza historia potoczyłaby się z całą pewnością zupełnie inaczej...

* * *

Trójka przyjaciół w osłupieniu patrzyła na rozbitka. Jako pierwsza z szoku otrząsnęła się Yale.

- Jeżeli chcemy donieść go żywego, powinniśmy się ruszyć. Przecieka jak sito, jeszcze trochę, a się wykrwawi.

- Możesz temu zaradzić tu, na miejscu? - zapytał Aarin.

- Mogę spróbować zatamować krwawienie na tyle, byśmy zdołali go bezpiecznie przetransportować.

Dziewczyna uklękła przy noszach, wyciągając dłonie nad rannym.

- Co wy robicie? - Kuhl zdołał wreszcie wydusić z siebie głos.

Aarin i Yale odwrócili się, zaskoczeni jego pytaniem.

- Przecież to Saiyanin! Urodzony morderca, w dodatku na służbie Freezera!

- Przypominam ci, że również jesteśmy na jego rozkazach - przerwał mu chłodno przyjaciel. - Poza tym, nie godzi się zostawić potrzebującego na śmierć w dziczy.

- Skąd wiecie, czy gdy wydobrzeje nie pomorduje nas wszystkich?

- A skąd ty wiedziałeś, gdy mi pomagałeś, czy nie zasztyletuje cię podczas snu, co? - warknęła gniewnie Yale. - Przestań w końcu chrzanić od rzeczy i zamknij się. Przez ciebie nie mogę zebrać myśli.

Kuhl zmełł w ustach przekleństwo, ale więcej się nie odezwał. Dziewczyna odetchnęła głęboko, kładąc jedną dłoń na czole, a drugą na piersi Saiyanina. Wyszeptała coś bardzo cicho, a jej głos przypominał bardziej szelest liści, niż ludzką mowę. Dłonie rozjaśniła zielona aura, a rany poczęły się powoli zasklepiać. Po chwili było już po wszystkim. Nieznajomy jęknął cicho, ale jego oddech wreszcie się wyrównał. Z pomocą Aarina, Kuhl dalej trzymał się na uboczu, szmaragdowooka ostrożnie przywiązała go pasami do noszy. Uwagi mężczyzny nie umknęło to, że ruchy przyjaciółki stały się powolne i ospałe, a ona sama wygląda na wyczerpaną. Yale otarła pot z czoła.

"To wszystko przez brak treningu, nie mam możliwości ćwiczyć, a później męczę się przy najprostszych zaklęciach. Żeby was tak Biali Bracia zaraza wytraciła" - zaklęła w myślach.

Gdy skończyli, mężczyźni podnieśli nosze i wszyscy wybrali się w drogę powrotną. Dziewczyna szła z przodu, oczyszczając im drogę, a także wypatrując zagrożenia. Na ich szczęście wszystkie mieszkające w Crescent kreatury najwidoczniej wzięły sobie dziś wolne. Bez żadnych przygód dotarli do strażnicy, wybudowanej w samym środku dżungli. Rannego szybko ulokowano w wolnej kwaterze. Aarin i Kuhl wrócili do swoich obowiązków, pozostawiając Saiyanina w rękach Yale. Dziewczyna od razu zabrała się do pracy. Z mosiężnej szkatułki wyjęła cztery kamienie: awanturyn, dioptaz, jadeit i ametyst. Amulet z ametystu zawiesiła sobie na szyi. a pozostałe umieściła na ciele rannego: awanturyn na czole, dioptaz na sercu, a jadeit na brzuchu. Yale zamknęła oczy, starając się oczyścić umysł. Teraz kierowała się wyłącznie szóstym zmysłem, zmysłem, który pozwalał zobaczyć to, co ukryte, i pojąć rzeczy, o których inni nawet nie śnili. Zmysłem, który posiadało niewiele osób, a przez który można było zostać skazanym na najokrutniejszą śmierć. Dotykając poszczególnych kamieni widziała i oglądała dokładnie każde ścięgno, każdą kostkę i najmniejszą żyłkę. W pierwszej kolejności wzięła się za te rany, które otworzyły się podczas drogi. Następnie zajęła się całą resztą. Dzięki "trzeciemu oku" kierowała życiodajną Moc tam, gdzie była potrzebna. A Moc musiała jej ulec. Musiała leczyć i zasklepiać rany, chociaż wystarczyłaby chwila dekoncentracji, by rozerwała ona Saiyanina na strzępy. Ale tego nie zrobiła. Umysł dziewczyny krępował ją, działając jak smycz, kaganiec na groźnego psa. To Yale była jej panią, władczynią nieznoszącą sprzeciwu. Boginią, nieskończenie potężną.

* * *

Ciemność, nieprzenikniona ciemność otaczała go dookoła. Paraliżowała jego ciało, krępowała jego myśli. Była tylko ona i on. I ból emanujący ze złamanych kości, z ran na ciele. Ból fizyczny i ten drugi, o wiele gorszy do zniesienia. Duma zranionego wojownika dotykała go bardziej, niż fizyczne obrażenia. Znów pozwolił sobą pomiatać, kolejny raz przegrał, ledwo co ratując życie. A przecież obiecał, że już nigdy więcej nikt nie zmusi go do ucieczki. Ale zapłacą mu za to, jeszcze tego gorzko pożałują. Stanie się silniejszy, niepokonany. Na pewno.

* * *

Yale oddychała ciężko z wyczerpania. Czuła, że nogi ma jak z waty, a stała jeszcze na nich tylko i wyłącznie dzięki własnemu uporowi. Odgarnęła włosy z czoła, przyglądając się swojemu pacjentowi. Zabieg przyniósł natychmiastowy efekt. Saiyanin zasnął spokojnie, a z jego twarzy znikł grymas cierpienia. Dziewczyna, sama nie wiedząc czemu, ujęła jego dłoń w swoją.

"Biedny wędrowcze, jak znalazłeś się na naszej planecie? I co ważniejsze, dlaczego służysz temu mordercy, który sam w pojedynkę zniszczył twoją planetę i wymordował twój lud?"

Nie znała go, nie znała nawet jego imienia, mimo to mu współczuła.

"Jakbym widziała siebie sprzed kilku lat" - pomyślała, ocierając mu pot z czoła.

Zacięty wyraz twarzy, blizny na całym ciele. Ostatnia żyjąca ze swojej rasy, egzystująca na marginesie społeczeństwa, mogąca liczyć wyłącznie na siebie, niecofająca się przed żadną okropnością, byleby tylko stać się silniejszą.

"Ale to było kiedyś, dawno temu i nie pozwolę, by te czasy powróciły..."

Yale podskoczyła nerwowo na krześle. Dłoń Saiyanina zacisnęła się. Jego głowa powoli obróciła się w jej stronę. Nieznajomy przez chwilę nie ruszał się, zbierając siły. Z trudem uniósł powieki.

- Witamy wśród żywych - powiedziała łagodnym głosem szmaragdowooka.

* * *

Był za słaby. Za słaby żeby samemu wyjść z tych mroków, z tej pochłaniającej go ciemności. Chciał krzyczeć, ale nawet i na to nie miał siły.

"Weź się w garść, dasz sobie radę!"

Powtarzanie tych słów nie przyniosło mu ulgi, wręcz przeciwnie. Po raz kolejny uderzył w niego tak uparcie przezeń lekceważony fakt. Był sam. Nawet wśród ludzi Freezera, swoich "kompanów", pozostawał sam. Nigdy mu to nie przeszkadzało, nienawidził, gdy ktoś mu się narzucał, ale w takich chwilach jak ta, gdy przychodzi zwątpienie we własne możliwości, samotność jeszcze gorzej dobijała. Zabił ogromne rzesze osób, osób, które przed śmiercią rozpaczliwie próbowały uchronić swoich bliskich, nawet za cenę własnego życia. A czy za nim ktoś kiedyś się wstawił? Nigdy. Gorycz przepełniała go coraz bardziej. Ku jego zdziwieniu, zamiast czuć się coraz gorzej poczuł, jak stopniowo powracają jego siły. Jakaś życiodajna energia rozchodziła się po jego ciele ciepłą falą, a wraz z nią przychodziło uczucie bezpieczeństwa. Nie wiedział skąd to się wzięło, ani w jaki sposób. Poczuł, jak ktoś trzyma go za rękę, jak ociera jego czoło. Spróbował otworzyć oczy, ale powieki miał jak z ołowiu. W końcu mu się udało. Zobaczył siedzącą przy jego łóżku młodą dziewczynę. Jej twarz rozpromienił łagodny uśmiech.

- Witamy wśród żywych - powiedziała ciepłym głosem.

Chciał coś odpowiedzieć, ale ze ściśniętego gardła nie wydobył się ani jeden dźwięk.

- Leż spokojnie, powinieneś wypoczywać. Byłeś trochę poturbowany, ale jakoś dałam radę poskładać cię do kupy.

"Niemożliwe" - pomyśla,ł wpatrując się w dziewczynę. - "Pomogła mi, chociaż nawet mnie nie zna. Albo jest na tyle głupia, albo... " - sam nie wiedział co.

Taka sytuacja jeszcze nigdy mu się nie zdarzyła.

- Jestem Yale Dellron - przedstawiła się. - A ty jak masz na imię?

- Nazywam się... - Saiyanin mówił z trudem. - Nazywam się Vegeta.

* * *

Na zakończenie - rysunek Yale, zrobiony przez moją kochaną Naomi :)