Rozdział IV: Na szacunek należy sobie zasłużyć

Witam wszystkich serdecznie po dłuższej przerwie!

Niestety, z przyczyn ode mnie niezależnych ( czyt. przecudownej administracji mojego akademika oraz genialnego systemu zapisywania się na zajęcia na uczelni ), nie miałam czasu na publikację nowego rozdziału.

Teraz jednak udało mi się w miarę uporządkować najważniejsze sprawy, choć znając życie i tak pewnie coś mi jeszcze wypadnie, i znalazłam chwilę na wrzucenie kolejnej, poprawionej części opowiadania.

Jak zwykle za poinformowanie mnie o wszystkich znalezionych błędach, które gdzieś mi umknęły, będę bardzo wdzięczna.

Niby sprawdzam rozdziały po kilka razy, ale zawsze coś pominę...

Nie przeciągając - zapraszam do czytania!

* * *

"Kobieta albo narzuca szacunek dla siebie już pierwszego dnia, albo nie udaje się jej to nigdy."

T. E. Martinez " Evita "

* * *

W odległym, żeby nie powiedzieć, na samym krańcu, zakątku wszechświata, znajduje się mała planeta. Planeta tętniąca życiem, pełna niesamowitych stworzeń, zamieszkiwana przez kilkanaście ras, zaskakująca na każdym kroku. Planeta cudów i magii, rządząca się od wieków tymi samymi prawami. Naznaczona przez bogów, wielokrotnie pustoszona, i odradzająca się po kolejnych wojnach niczym feniks z popiołów. Przez swoich mieszkańców zwana Cradle.

W jednej z dziewiczych, nieprzebytych dżungli, jakich na niej pełno, w samym środku dziczy, znajduje się ukryta wśród konarów prastarego drzewa budowla - ostatni bastion cywilizacji na tych ziemiach. Od stuleci będąca jedynym łącznikiem pomiędzy światem zewnętrznym, a tym drugim - dzikim, pierwotnym, nieokrzesanym. Światem, który funkcjonuje niezmiennie stałym rytmem, wyznaczonym przez naturę i Moc. Ta niepozorna budowla wbrew pozorom pełni ważną rolę. Chroni cywilizację Zachodu przed tym, czego w skrytości obawia się najbardziej. Przed powrotem dawnych,  "barbarzyńskich" czasów, gdy praw nie ustalali Biali Bracia, kiedy trzeba było liczyć się z bogami i Starszym Ludem. Przed powrotem tego, przed czym zapomnieli jak się bronić.

Przed Magią i Chaosem.

* * *

Wzdrygnęła się odruchowo. Zimna woda ściekała po jej twarzy, kapiąc jakby od niechcenia na podłogę. Powoli otworzyła oczy, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Mokre włosy przyklejone do czoła, blada cera, podkrążone oczy. 

"W tym stanie na pewno nie wygrałabym wyborów miss" - pomyślała, uśmiechając się gorzko. 

Powiedzieć, że czuła się źle, to jakby stwierdzić, że zapach zepsutej ryby odrobinkę nam przeszkadza. Od kilku dni męczyła ją bezsenność, straciła apetyt i była okropnie drażliwa. Nie mogła usiedzieć na miejscu, wszystko ją, żeby nie powiedzieć dosadniej, denerwowało, i miała problemy z kontrolowaniem przepływu Mocy. Tak, po prostu wielkimi krokami zbliżał się dzień Kulminacji, a ona jak zwykle wcześniej odczuwała ożywienie w przyrodzie i wahania energii.

- Co z naszym tajemniczym nieznajomym?

Pytanie to wyrwało ją z zamyślenia. Oparty o futrynę Aarin wpatrywał się w nią swoimi czarnymi jak węgiel, spokojnymi oczami. Yale sięgnęła po ręcznik i zaczęła wycierać sobie twarz.

- Jego stan jest stabilny. Ma niezwykle silny organizm, sądzę, że już jutro będzie czuł się jak nowo narodzony - odpowiedziała po chwili.

- Yale, wysłuchaj mnie uważnie zanim przerwiesz i zaczniesz krzyczeć - mężczyzna podszedł do niej bliżej, kładąc dłonie na jej ramionach. - Rozumiem, dlaczego nie chciałaś go zostawić na pastwę losu, byłoby to szczytem tchórzostwa i okrucieństwa, ale... Czasami musimy zrobić coś wbrew sobie, ponieważ skutki naszego działania mogą okazać się całkiem inne niż te, których się spodziewaliśmy. Tam, przy wraku poparłem cię, ale teraz nie jestem pewien, czy postąpiliśmy właściwie.

Dziewczyna odwróciła się gwałtownie w jego stronę. Szmaragdowozielonym spojrzeniem zlustrowała uważnie przyjaciela.

- Mów po ludzku, o co ci chodzi.

- Zastanowiłaś się, choć przez chwilę nad jedną rzeczą? The Vegeta została zniszczona przez Freezera, a wszyscy Saiyanie polegli w bitwie. Widziałaś, co się tam działo na własne oczy. Nikt nie był w stanie przeżyć tej masakry! A tu nagle okazuje się, że jeden z nich ocalał, nie mam pojęcia jakim cudem, i w dodatku służy Freezerowi. Znasz jakiegokolwiek porządnego człowieka, który pomagałby mordercy swojego ludu?

- Nie, masz rację, nie znam nikogo takiego - głos Yale gwałtownie oziębł.

Aarin dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę z tego, jak wielkie głupstwo palnął.

- Bogowie! Nie miałem na myśli ciebie, naprawdę - zaczął się pośpiesznie tłumaczyć, ale dziewczyna przerwała mu lekceważąco.

- Dobra, nie przejmuj się. Bądź, co bądź, sama siebie nie nazwałabym "porządnym", i bynajmniej nie "człowiekiem". A wracając do tematu, zastanawiałam się nad tym. I wiesz co? Doszłam do takiego samego wniosku, co ty. Nie wyobrażam sobie, by ktoś mógł być tak podły i zepsuty, by wspomagać mordercę swej rasy. A co jeśli ten ktoś robi to, ponieważ jest okłamywany, ponieważ nie zna całej prawdy?

Mężczyzna uniósł wysoko brwi.

- To niemożliwe. Czegoś takiego nie da się utrzymać w sekrecie przez tyle lat. Poza tym, tam wtedy przy wybuchu było mnóstwo osób, nie wierzę, że nikt nie sypnął.

Yale uśmiechnęła się paskudnie, odsłaniając ostre kiełki.

- Widzę braciszku, że nie wiesz, jaki to Freezer potrafi być przekonywujący, jeśli chce. Mogę się założyć o wszystko, że obiecał każdemu, kto ma za długi jęzor w razie wpadki, zlikwidowanie jego problemu. Długimi, gorącymi szczypcami. Mam jeszcze inny powód by sądzić, że nasz przeuroczy Saiyanin żył ostatnio w kłamstwie. Zanim ponownie stracił przytomność, był tak miły i przedstawił się. Nigdy w życiu byś nie zgadł, kogo mamy zaszczyt gościć - to Vegeta.

Aarin zamrugał parokrotnie.

- Zaraz zaraz, to by znaczyło, że jest...

- Księciem Saiyan we własnej osobie! - dokończyła za niego Dellron. - Znasz jakiegoś władcę, który cieszyłby się z tego, że zgładzono jego poddanych?

- Dobra, nawet jeśli założymy, że żyje w nieświadomości, to nie zmienia faktu, że jest bezlitosnym mordercą, chodzącą maszyną do zabijania. A ty pomagając mu, użyłaś swoich "zdolności". Wiesz, co cię czeka, jeżeli on cię wyda?

Nie musiała odpowiadać na to pytanie. Oboje doskonale zdawali sobie sprawę z tego, jakie kary przewidziane są dla tych, którzy parają się magią czy, jak to określają Biali Bracia, "swoimi ohydnymi praktykami występują przeciwko prawom i naturze". Długie i powolne męczarnie w lochach Czarowięzów. Laboratoria, eksperymenty, tortury. Znała okrucieństwo Zakonu Prawdy, dobrze pamiętała podziemia ich więzień, a przecież wtedy to była tylko namiastka, przedsmak prawdziwego piekła. Pomimo całego niebezpieczeństwa, jakie jej groziło, pomimo tego, że oprócz imienia nic nie wiedziała o Saiyaninie, ani na moment nie zawahała się, udzielając mu pomocy. A może nie tak zupełnie nic? Podniosła zamyślony wzrok na Aarina - swojego przyjaciela, będącego dla niej jak brat, osoby, która pomogła jej wybić się z dna, który, odkąd tylko się poznali, wspierał ją i chronił... Patrzyła na jego poważną, przystojną twarz, spoglądając w czarne, mądre oczy. Zawsze był przy niej, kiedy go potrzebowała, pocieszał, gdy była smutna, hamował jej temperament, ale były takie rzeczy, o których mogli tylko milczeć, sprawy, których on, zwykły śmiertelnik, nie byłby w stanie pojąć rozumem. Istniały rzeczy, które były jak wielki kanion pomiędzy nimi, kanion nie do pokonania. Teraz znów znaleźli się na jego przeciwnych stronach. Nie potrafiła mu wytłumaczyć, że ratując Vegetę nie kierowała się honorem, rozsądkiem czy dobrocią serca. Nie potrafiła mu wyjaśnić, że ujrzała w zagubionym Sayianie bratnią duszę, kogoś, kto w życiu doświadczył podobnych cierpień, kogoś, kto zmagał się z tymi samymi przeciwnościami losu. Był taki jak ona kilkanaście lat temu - ostatni ze swego ludu, zagubiony, bez przyjaciół i rodziny, w walce o przetrwanie zaprzedał honor i godność, wmawiając sobie, że nie potrzebuję się pomocy drugiego człowieka. Aarin był zbyt dobry, zbyt szlachetny, by zrozumieć jak to jest żyć z dnia na dzień wyłącznie nienawiścią i żalem do samego siebie o to, że było się zbyt słabym, by uratować swoich bliskich.

Gend westchnął ciężko, uważnie przyglądając się przyjaciółce. Nie raz widział już jej zakłopotanie, gdy rozmowy schodziły na tematy tabu, których nie mogła, bądź nie chciała, poruszać. Milkła wtedy w połowie zdania, patrząc na niego przepraszająco. Nie dało się ukryć, iż była inna, chodź naprawdę starała się by nie stanowiło to żadnej bariery w ich wzajemnych relacjach. On zaś szanował jej odmienność, ale czuł, iż dziewczyna często czyni sobie wyrzuty z powodu tego, kim jest. Yale uniosła wyżej głowę. Zielone oczy pełne były nieopisanego smutku i melancholii, mówiły: "wybacz, wybacz, że tylu rzeczy nie potrafię ci wytłumaczyć, wybacz, ale jestem, kim jestem i nie potrafię tego zmienić." Aarin objął ją lekko w pasie i delikatnie ucałował ją w czoło.

- Wierzę, że wiesz, co robisz didi * - powiedział, uśmiechając się łagodnie.

* * *

Słońce po raz kolejny stanęło do nierównej walki z mrokami lasu. Większości jego złotej armii nie udało się przebić przez gęstą barierę zbudowaną z liści i gałęzi, jednak mała część zdołała się przedrzeć do kwatery wroga. Właśnie jeden z tych zwycięskich promyków wpadł przez okno, oświetlając swym ciepłym blaskiem twarz śpiącego mężczyzny. Ten przez chwilę mocował się z nim zawzięcie, w końcu jednak musiał dać za wygraną. Vegeta powoli otworzył oczy, siadając na łóżku. Głowę pełną miał myśli, w których przeważały pytania. Co się stało? Gdzie jest? Po chwili zaczęły wracać wspomnienia minionych dwóch dni. Dostał za zadanie udanie się na jedną z licznych planet, w celu jej spacyfikowania. Nappy i Raditza nie było - wylecieli wcześniej na drugi koniec galaktyki, a jemu nudziło się i nie miał zamiaru na nich czekać. Był całkowicie pewien, że doskonale poradzi sobie bez tych plączących się pod nogami patałachów. Lud, który zaatakował, wbrew wcześniejszym wywiadom stawiał zaciekły opór, walcząc o przetrwanie do ostatniego żołnierza. Jednak ich wysiłki oraz męstwo nie mogły się równać z siłą księcia Saiyan. Pokonał ich sam jeden - sam stawił czoła licznej, świetnie wyszkolonej i wyposażonej armii. I odniósł miażdżące zwycięstwo. Powinna go z tego powodu rozpierać duma, ale tak nie było. Co z tego, że ich zniszczył, skoro wyszedł z tego w stanie krytycznym i, będąc szczerym, ledwo co doczołgał się do swojej kapsuły. Jego stan sprawił, iż nie zauważył w porę komunikatu o zbliżającym się deszczu meteorytów i zbyt późno zmienił trasę lotu statku. Kilka z asteroid obiło się o kapsułę, wgniatając jej powierzchnię, a jedna o większej średnicy uderzyła tak mocno, iż zmieniła tor lotu kapsuły. Vegeta, który stracił w tej chwili przytomność, nie zdawał sobie sprawy, że od śmierci dzieliły go centymetry. Gdyby meteoryt uderzył całą swoją powierzchnią, a nie tylko zahaczył o statek, nie byłoby co z niego zbierać. A tak rozbił się gdzieś w drugim końcu galaktyki, w opłakanym stanie. "No właśnie" - pomyślał, uważnie oglądając swoje ciało. - "Miałem złamaną rękę i co najmniej ze dwa żebra..." 

Tymczasem czuł się świetnie, nic go nie bolało, a na ciele nie było żadnej rany, ba, nie było choćby najmniejszej blizny.

- Dziwne - powiedział do siebie, ostrożnie dotykając boku. - Bardzo dziwne.

Dopiero teraz przypomniał sobie o dziewczynie. Młodej, ślicznej dziewczynie, która najwidoczniej uleczyła jego rany, która zajęła się nim, na pierwszy rzut oka, bezinteresownie. Vegeta wytężył pamięć. Pamiętał, że przedstawiła mu się. Jeszcze chwila, a przypomni sobie jej imię. Poczuł się tak, jakby w głowie ktoś zapalił mu świeczkę. Tak, nazywała się Yale, Yale Dellron i z tych strzępów, które pamiętał wiedział, że miała najbardziej niesamowite oczy, jakie widział. 

"Ciekawe gdzie się podziała?" - pomyślał, rozglądając się po pokoiku. 

Nie był on zbyt duży, ale za to schludny i przytulny. Oprócz łóżka, przy którym stał niewielki stolik, znajdowała się tu również szafa i komoda. Na tej ostatniej stało, oprócz wazonu z kwiatami, oprawione w ramkę zdjęcie. Vegeta wstał i zaczął się ubierać. Jego strój nie nadawał się do dalszego użytku, ale ktoś zostawił mu drugi, nowy kombinezon. Pasował jak ulał. Vegeta podszedł do komody, aby obejrzeć fotografię. Widniały na niej trzy osoby - dwóch mężczyzn i dziewczyna, w której rozpoznał swoją wybawicielkę. Wielki, brodaty mężczyzna stał pośrodku, szczerząc się do aparatu. Jedną ręką obejmował w pasie dziewczynę, a drugą trzymał na ramieniu swego towarzysza. Dziewczyna uśmiechała się zadziornie i stając na palcach próbowała doprawić rogi swojemu przyjacielowi. Drugi mężczyzna stał z rękoma założonymi na piersi, patrząc na przyjaciół jak na małe dzieci, które nie wolno spuścić z oka, gdyż od razu wszczynają bójki. Cała trójka wyglądała na szczęśliwą i zadowoloną z życia, a na pewno z własnej obecności. Zauważył, że wszyscy na zdjęciu mieli na sobie uniformy armii Freezera. 

"Przynajmniej jedna zagadka się wyjaśniła" - pomyślał.

 Gdy się ocknął,  kiedy Yale go opatrywała, miał wrażenie, że robi to z własnej woli, kierowana tylko i wyłącznie dobrocią serca. Teraz, kiedy zrozumiał, że trafił do jednej z planet tyrana, a nawet wprost do posterunku jego sił zbrojnych, przyszło mu na myśl, iż ci ludzie nie mieli wyboru i musieli mu pomóc. Gdyby pozostawili go na pastwę losu, mieliby duże nieprzyjemności i na pewno spotkałaby ich surowa kara. Mimo, iż Freezer traktował go jak popychadło i człowieka do czarnej roboty, zdawał sobie sprawę z jego wartości, a strata go byłaby na pewno niekorzystna dla jego interesów. Vegeta, co go samego wprawiło w zdumienie, poczuł się zawiedziony i rozgoryczony. Potrząsnął gwałtownie głową, aby pozbyć się tego uczucia. Ostatnio działo się z nim coś dziwnego. Czego on tak w ogóle oczekiwał! Że ktoś bezinteresownie rzuci mu się na ratunek? Nie w tym świecie i nie w tym życiu. Sam nie pomógłby komuś w takiej sytuacji, ewentualnie mógłby skrócić jego cierpienie. Zdenerwowany podszedł, by otworzyć okno. Może świeże powietrze go orzeźwi i pozwoli mu zebrać myśli. Oparł się o parapet, wyglądając na zewnątrz. Zbyt dużo nie zobaczył - dookoła jak okiem sięgnąć otaczała go gęsta dżungla, a konkretnie morze konarów, lian i liści. Wystawił głowę na zewnątrz i spojrzał w dół. W oddali mógł z trudem dostrzec ziemię. Zamrugał gwałtownie. Wyglądało na to, iż budynek znajdował się na jakimś ogromnym drzewie, ukryty w sercu dziczy. Idealna kryjówka, jeżeli chciano się pozostać niezauważonym. Chociaż ujrzał przez tę gęstwinę niewiele, za to jego słuch zaatakowało mnóstwo najróżniejszych dźwięków, w jakie tylko może obfitować tętniąca życiem dżungla. Vegeta stał tak napawając się tym kojącym widokiem. Jego uwagę odwrócił dopiero przytłumiony ludzki śmiech. Rozległ się ponownie, tym razem głośniejszy i z pewnością należący do kilku osób. Vegeta cicho podszedł do drzwi. Z lekkim wahaniem przekręcił klamkę i wyjrzał na korytarz. Hałas dobiegał z prawej strony. Saiyanin ruszył w jego kierunku. Na końcu korytarza znajdowały się schody, którymi zszedł na dół. Gdy przeskoczył z niecierpliwości ostatni stopień spostrzegł, iż znalazł się w dużym pomieszczeniu o niespotykanym, okrągłym kształcie. Izba poprzedzielana tu i ówdzie ściankami, stanowiła swego rodzaju połączenie kuchni, jadalni i pokoju rekreacyjnego. Przy jednej z takich ścianek podziałowych stał duży, prostokątny drewniany stół, przy którym siedziała trójka ludzi, ci sami, których fotografię przed chwilą oglądał. Dziewczyna i olbrzym o wyglądzie niedźwiedzia, siedzieli obok siebie twarzą do Vegety. Czarnoskóry mężczyzna był zwrócony do niego plecami, toteż Saiyanin nie mógł mu się przyjrzeć. Olbrzym, gdy zauważył w końcu jego obecność, szturchnął w bok swoją towarzyszkę pochyloną nad talerzem. Dziewczyna uniosła głowę, odrzucając do tyłu długie włosy. Uśmiechnęła się i pomachała Vegecie, by do nich podszedł.

- Witaj, nie słyszałam, kiedy się obudziłeś. Widzę, że czujesz się już lepiej - przywitała go, wskazując mu wolne krzesło obok siebie.

Vegeta usiadł na jego brzegu niepewny, jak ma się zachować. Cała trójka wlepiła w niego oczy, ale tylko dziewczyna wyglądała na ucieszoną jego widokiem. Czarnoskóry mężczyzna o spokojnej, poważnej twarzy przyglądał mu się z zainteresowaniem, natomiast drugi, brodaty facet, gapił się na niego spode łba, mrucząc do siebie pod nosem. Ten wyglądał zdecydowanie na takiego, który z radością urwałby księciu głowę pod byle pretekstem.Vegeta zauważył, że tylko dziewczyna nie miała na sobie uniformu armii Freezera, choć bez wątpienia do niej należała. Ubrana za to była w oliwkowy top, ciemnozieloną spódnicę i brązowe kozaki. Na rękach miała stalowe, ochronne bransolety. Długie, brązowe włosy zaczesała gładko do tyłu pozwalając, by opadały jej swobodnie na plecy.

- Jeśli się nie mylę, to jeden z posterunków Freezera - stwierdził Vegeta, krzyżując ręce na piersi.

Dziewczyna mu przytaknęła.

- Piąta Placówka Obserwacyjna Crescent - zameldowała salutując. - Na planecie Cradle.

Vegeta zamrugał zaskoczony. Cradle? Niemożliwe, żeby zniosło go aż tak daleko. To przecież drugi koniec galaktyki! Dziewczyna nie zważając na jego osłupienie, kontynuowała swoją wypowiedź.

- Starszy szeregowy Yale Dellron - przedstawiła się. - A to jest sierżant Kuhl Zegrith - wskazała na brodacza. - I kapitan Aarin Gend - machnęła ręką w stronę drugiego towarzysza.

Kuhl nie zareagował, całą swoją uwagę nadal poświęcając konsumpcji posiłku. Aarin skinął głową w kierunku Vegety, ale również nie podjął próby nawiązania rozmowy. Książę uznał, iż jeżeli chce się czegoś dowiedzieć, to musi wyłącznie polegać na Yale. Zaczął domyślać się, z czyjej to inicjatywy udzielono mu pomocy - wątpił, by ta dwójka z chęcią ratowała mu życie.

- Vegeta, książę Saiyan,  z Głównego Oddział Sił Zbrojnych Freezera - przedstawił się Sayianin, prostując się z dumą.

W ten sposób chciał od razu pokazać, kto tu ma najwięcej do powiedzenia. Był najstarszy stopniem i w dodatku najsilniejszy, co  dodatkowo umacniało jego pozycję.

- Co się konkretnie wydarzyło?

Yale opowiedziała mu dokładnie o całym zajściu, poczynając od rozbicia się kapsuły, aż do przyniesienia i udzielenia mu pomocy. Podczas swojego monologu ani razu się nie zawahała czy zająknęła, a jej przyjaciele ograniczyli się wyłącznie do potakiwania jej w milczeniu. Vegeta zmarszczył brwi. Coś tu było nie tak...

- Mówisz, że w jaki sposób wyleczyliście moje rany?

Yale wywróciła oczyma, jakby zmuszona była do wytłumaczenia tak oczywistej rzeczy.

- Na miejscu katastrofy mieliśmy ze sobą sprzęt medyczny, więc od razu udzieliliśmy ci pierwszej pomocy. Zanieśliśmy cię na noszach do posterunku, a tu już resztą zajęła się kapsuła medyczna.

Vegeta nachmurzył się jeszcze bardziej. Nie pamiętał żadnej kapsuły, a co dziwniejsze żadna nie zadziałałaby tak szybko. Był tak pochłonięty tą zagadką, że nie zauważył nawet, iż Yale zdążyła już przejść na "ty".

- Nie pamiętam, żebym był w kapsule - powiedział szorstko, uważnie obserwując jak zareaguje jego rozmówczyni.

Gdyby nie skupił całej uwagi na Dellron spostrzegłby, że Kuhl i Aarin na moment wstrzymali oddech. Dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Nic dziwnego. Przecież przez cały czas byłeś nieprzytomny.

"Nieprawda" - od razu pomyślał Sayianin. - "Przecież pamiętam cię, niby skąd znałbym twoje imię? Ocknąłem się na moment i ty byłaś przy mnie. Coś robiłaś, nie wiem, co to było, ale czułem twoją energię, czułem jak wzrasta i jak przenika moje ciało. To ona mnie uzdrowiła, a nie żadna wyimaginowana kapsuła." Zaraz zaraz, przecież istniał prosty sposób na udowodnienie swojej racji.

- Pokaż mi - rozkazał władczym tonem.

Oczy Yale zrobiły się większe ze zdumienia.

- Niby co?

- Tę kapsułę medyczną, a co niby myślałaś! Skoro zadziałała tak szybko, musi być jakimś najnowszym modelem. Chcę ją zobaczyć.

- Jak sobie życzysz - odparła, wstając zza stołu i błyskając zębami w szerokim uśmiechu.

Kuhlowi, który zobaczył jej minę po plecach przeszły ciarki. Nie był to żaden uśmiech radości czy sympatii, raczej jeden z tych, po których wyrzucała ludzi przez okno z przetrąconymi kręgosłupami. Yale nie śpiesząc się, przeszła przez izbę i weszła na górę po schodach. Vegeta pośpieszył za nią, niemal depcząc jej po pietach. Kuhl pokręcił z rezygnacją głową. Nie miał zamiaru nigdzie się ruszać, jeżeli Dellron się wścieknie, to nie chce znajdować się w pobliżu. Aarin kopnął go pod stołem, głową wskazując na oddalającą się dwójkę. Zegrith westchnął ciężko. 

"Wiedziałem, normalnie wiedziałem, że to się tak skończy. Ale nie, mnie nikt nigdy nie chce słuchać" - myślał, człapiąc markotnie za przyjacielem. 

Teraz znów będą musieli pilnować, by Yale nie zrobiła czegoś głupiego, co zdarzało się jak na jego gust, zbyt często, przez co mogłaby mieć nieprzyjemności. Najprościej byłoby ją gdzieś zamknąć. Brodacz przez chwilę w duchu rozważał tę myśl, w końcu ją jednak odrzucił. Dziewczyna na bank dostałaby szału, a on nie wybierał się na tamten świat. Przynajmniej nic takiego nie było mu wiadome. Yale prowadziła ich korytarzem. Przeszli obok pokoju, w którym obudził się Vegeta, zatrzymując się dopiero przy trzecich drzwiach od niego. Dellron pchnęła drzwi, wchodząc jako pierwsza i teatralnym gestem zapraszając resztę do środka. Vegeta pewnym, szybkim krokiem przestąpił próg i... Zatkało go. Na samym środku izby, która ewidentnie służyła jako pokój lekarski, wbudowana była kapsuła medyczna. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyby nie to, że książę jeszcze nigdy nie widział takiego modelu. Miał inny, nowocześniejszy wygląd i choć wyłączony, robił duże wrażenie. Vegeta uważnie obejrzał ją z każdej strony, czując narastającą w środku frustrację. Nie, pewno nie była to żadna zepsuta atrapa, tylko sprawna, działająca maszyna. Yale stała nieopodal, z dłońmi wspartymi na biodrach.

- Robi wrażenie, prawda? Nie dawno nam ją przywieźli, to jeszcze prototyp, na razie w fazie testów. Jeżeli się sprawdzi to za miesiąc, góra dwa, będą już w powszechnym użytku. No, ale my jesteśmy z najnowszym sprzętem zawsze do przodu. W końcu żyjemy niedaleko technologicznego serca imperium! - zakończyła, uśmiechając się szeroko.

Vegeta spojrzał na nią ostro.

- Kłamiesz jak z nut. Mów, co tu jest naprawdę grane - zażądał gwałtownie.

Yale wyglądała na naprawdę zaskoczoną.

- Zupełnie nie rozumiem, o co ci chodzi.

Saiyanin zaśmiał się gorzko.

- Przestań w końcu robić z siebie idiotkę. Przejrzałem cię chodź przyznaję, że niezła z ciebie oszustka. Udajesz uprzejmą i uczynną, a tak naprawdę próbujesz zamydlić mi oczy. Ale ja nie jestem głupi, wiem dobrze, co widziałem. Nie byłem w żadnej cudownej kapsule, to ty mnie uzdrowiłaś, nie wiem jak to zrobiłaś, ale to byłaś ty!

Uśmiech spełzł z twarzy dziewczyny, która taksowała teraz wzrokiem Vegetę. Książę, ku swojemu zdumieniu z trudem znosił spojrzenie ogromnych, zielonych oczu Yale. Miał wrażenie, że spoglądają prosto w jego duszę.

- Wiesz co, od samego początku czegoś się czepiasz i sprawiasz wrażenie, jakbyś miał nas za bandę przygłupów. To nie zmienia jednak faktu, że żyjesz tylko i wyłącznie dzięki nam. Może najpierw byś podziękował, a dopiero potem rzucał bezpodstawnymi oskarżeniami? - powiedziała, prostując się.

Jak na kobietę była bardzo wysoka, na oka mierzyła prawie metr osiemdziesiąt, więc spokojnie mogła patrzeć na Saiyanina z góry, co, nie trzeba dodawać. strasznie go denerwowało. Vegeta prychnął lekceważąco.

- Wielkiej łaski mi nie zrobiliście. Jedziemy, że tak to nazwę, na jednym wózku. Jeżeli byście mi nie pomogli, zostalibyście rozstrzelani za zdradę.

Cała trójka popatrzyła na siebie. Yale i Kuhl wybuchnęli głośnym śmiechem. Nawet na twarzy Aarina pojawił się uśmiech.

- No no, niezły jest. Ledwo, co wywinął się śmierci, a już zaczyna grozić nią innym. Z takim nastawieniem do świata długo kolego nie pociągniesz - zarechotał Zegrith.

Vegecie zaczęła niebezpiecznie pulsować żyłka na skroni. Jak oni śmią sobie z niego kpić! Mógłby ich przecież wszystkich położyć jednym ciosem!

- Nie bądź taki dla niego surowy, Kuhl - zachichotała dziewczyna. - On zupełnie nie wie, co się tutaj dzieje.

- To tylko świadczy o tym, jacy jesteśmy dobrzy - brodacz zamrugał do niej zawadiacko.

Książę spoglądał to na olbrzyma, to na Yale. W jednym się z nimi zgadzał - nie miał bladego pojęcia, o co tu chodzi, ale nie to go doprowadzało do szału. Nikomu nie wolno było bezkarnie z niego szydzić!

- Przestańcie zgrywać bohaterów - wycedził, mimowolnie zaciskając pięści. - Jesteście tak samo żołnierzami Freezera, więc...

- Freezer, tak się składa, nie ma tu nic do rzeczy - przerwała mu stanowczo Dellron.

"Skoro nie udało się załatwić tego po cichu, trzeba będzie wcielić w życie plan B" - pomyślała, mrużąc oczy. Nie doceniła go, nie sądziła, iż w tak ciężkim stanie zdoła zapamiętać ten krótki przebłysk przytomności. To był błąd. Dziewczyna uśmiechnęła się do swoich myśli. Ten Saiyanin coraz bardziej przypominał ją sprzed lat - ona też była nieufna. I nie raz tak samo należało ją mocno trzepnąć, by w końcu zaczęła słuchać.

- Z czego się śmiejesz?! - krzyknął zirytowany Vegeta.

Jego cierpliwość właśnie się skończyła. Dellron potrząsnęła głową.

- Nie martw się, nie z ciebie. Wiesz co, skoro nie masz zamiaru nam podziękować, to może pójdziemy na układ. W zamian za schronienie i udzieloną pomoc, przemilczysz "szczegóły", swojego pobytu. To chyba uczciwa propozycja, co? - mówiąc to wyciągnęła do niego rękę.

Czerwony ze złości Vegeta trzasnął ją w otwartą dłoń. Nie dość, że próbowali go omamić, to jeszcze chcieli mu mówić, co ma robić! Niedoczekanie!

Yale zmrużyła oczy jak kotka. Saiyanin mógłby przysiąc, iż na moment rozbłysły jadowitą zielenią. Aarin, najwidoczniej wiedzący, na co się zanosi, zwrócił się ostro do przyjaciółki.

- Yale, zabraniam ci...

- Skoro odrzucasz moją propozycję, rozegramy to inaczej - ubiegła go dziewczyna. - Będziemy walczyć. Jeden na jednego. Wygrywa ten, kto pierwszy powali przeciwnika na ziemię, lub jeżeli drugi się podda. Bez broni, na gołe pięści. Wchodzisz w to?

Vegeta po raz pierwszy uśmiechnął się do niej szeroko.

- Trzeba było tak zacząć od razu.

- Jeśli ja wygram, ty "zapomnisz" o niektórych sprawach...

- A jeżeli ja zwyciężę? - wszedł jej w słowo Saiyanin.

"Jakby istniała inna możliwość" - dodał w myślach.

- Coś sobie na poczekaniu wymyślisz - dziewczyna błysnęła ząbkami w szerokim uśmiechu.

Kuhl pokręcił głową mrucząc: "wiedziałem, że to się tak skończy". Aarin ponuro wpatrywał się w przyjaciółkę. Zaklął po cichu. Powinien przewidzieć, że do tego dojdzie. Z drugiej strony... Już raz znalazł się w podobnej sytuacji. Tyle, że wtedy to Yale miotała się w bezsilnej złości, a to on wyzwał ją na pojedynek. To był jedyny raz, kiedy ją pokonał. Wtedy taka "terapia szokowa" poskutkowała, więc czemu i tym razem nie miało się udać? Skoro Yale upierała się, że dostrzega w Saiyaninie swoją "bratnią" duszę, to nic złego nie powinno się wydarzyć. Chociaż... Który to dzisiaj był? Mężczyzna wciągnął ze świstem powietrze przez zaciśnięte zęby. Zbyt blisko, stanowczo zbyt blisko. Jeżeli Yale straci panowanie nad sobą, może być gorąco. Skinął głową na przyjaciela. Kuhl również uzmysłowił sobie to zagrożenie. Lewą rękę trzymał w kieszeni, ściskając w niej koniec szarawej linki, w duchu modląc się, by nie musiał jej użyć. Yale podeszła powoli do okna, otwierając je na oścież.

- Nie wiem jak ty, ale ja wolę walczyć na świeżym powietrzu. - powiedziała, wskakując lekko na parapet.

Skinęła na Vegetę, po czym rzuciła się głową naprzód.

Saiyanin podbiegł, by przyjrzeć się wyczynowi dziewczyny. Do ziemi było dość daleko, ale Yale wcale nie przerażała taka wysokość. Chwytając się gałęzi spowolniła upadek, a będąc już prawie na dole, wykonała salto, lądując pewnie na nogach

- Wariatka - mruknął pod nosem Kuhl.

Razem z Aarinem wyszli z pomieszczenia, kierując się ku windzie. Nie posiadali umiejętności akrobatycznych Yale, ani nie zamierzali sobie poskręcać karków. Vegeta uśmiechnął się nieznacznie. "Całkiem ładnie, zobaczymy jak radzisz sobie w walce" - pomyślał, skacząc w ślad za dziewczyną. 

Nie musiał się tak nagimnastykować jak ona, by znaleźć się na dole. Wylądował niedaleko niej, z satysfakcją patrząc na jej nieukrywany podziw.

- Wow, to było niesamowite! Gdzie nauczyłeś się latać? - zapytała podekscytowana.

Vegeta prychnął z wyższością, choć jej entuzjazm mile połechtał jego ego.

- Nie sądzę byś i tak mogła opanować tę sztukę, więc ta wiedza jest ci zbędna. Poza tym czeka nas mały pojedynek. No, chyba, że się już rozmyśliłaś.

- Zwariowałeś?! Od wieków nie miałam godnego przeciwnika. Z chęcią sprawdzę czy to, co mówią o Kosmicznych Wojownikach jest prawdą - odparła, przyjmują pozycję.

Jej pewność siebie nieznacznie wytrąciła Vegetę z równowagi. Zachowywała się tak, jakby miała z nim jakąkolwiek szansę, ba, jakby zamierzała wygrać, choć nie wyglądała na trudnego przeciwnika. No, ale cóż. Pozory często mylą. Książę również przyjął pozycję do ataku.

- Gotów?

- Kobiety mają pierwszeństwo.

* * *

A teraz czas na reklamę ;)
Chciałabym wszystkich serdecznie zaprosić na nowo otwarty blog grupowy Cyberpunk Wars:
www.cyberpunk-wars.blogspot.com
 Akcja bloga toczy się w przyszłości, w 2195 roku, na Ziemi, w bliżej nieokreślonej części Europy w metropolii Arius. Jest to cyberpunkowe uniwersum połączone z fantastyką, więc pojawia się tu wiele elementów science fiction, ale również magia i różne fantastyczne rasy.
Zapraszam serdecznie do dołączenia do grona graczy - sama prowadzę tam postać półelfki Keiry i byłoby mi miło popisać z nowymi osobami :)

Na zakończenie - rysunek Yale mojego autorstwa :)